ნანა ჟვანია

 ოჯახში ყველაზე პატარა ვიყავი. ამიტომ ყველას ძალიან ვუყვარდი და ყველა  ჩემზე ზრუნავდა. იდეალური ბავშვობა  მქონდა.ისე გავიზარდე  რომ სიტყვა "არა" არავისგან მახსოვს. ძალიან სასაცილო სახელი შემარქვეს ოჯახის წევრებმა-"ზედმეტა".
    მენატრება ის დრო...
    ყველაფერს ჩემს  მშობლებს ვუკავშირებ.ძალიან მენატრება ორივე. ძალიან ცელქი ვიყავი, ხიფათით სავსე.ჩემგან მათ მოსვენება არ ჰქონდათ. ხშირად ვნატრობ ბავშვობაში დაბრუნებას.

ნაირა ბრაჭული

ჩემი ბავშვობა

დავიბადე ქ.დუშეთში,ერთ ჩვეულებრივ ოჯახში სადაც ძალიან მანებივრებდნენ.

მაგრამ ვიყავი ძალიან ხიფათა, რაც დღემდე მომყვება . ვარდებოდი  იქიდან

საიდანაც შეიძებოდა გადმოვარდნა  და საიდანაც არ შეიძლებოდა.მაგრამ

მიუხედავად ამისა მაინც დავბრუნდებოდი 15-წლით უკან.

ვიყავი ძალიან მშვიდი და ადვილი სამართავი. მიყვარდა თოჯინები და საკრუთარ

თავთან საუბარი.

ხათუნა ჭინჭარაული

დავიბადე  1967 წლის 28 ივნისს, თიანეთის რაიონში. დავდიოდი ბაღიაანების საბავშვო ბაღში. დავამთავრე ზოია რუხაძის სახელობის საშუალო სკოლა.ჩემი პირველი მასწავლებელი იყო ლელა ღვინიაშვილი, ვსწავლობდი კარგად, ვიყავი კლასის პიონერხელმძღვანელი, აქტიურად ვიყავი ჩართული პიონერულ საქმიანობაში, ვაგროვებდით პანტა- მაჟალოს, რითაც ჩვენი წვლილი შეგვქონდა საბჭოთა კავშირის აღმშენებლობის საქმეში. ბეღურებსაც ვკვებავდი. ვცხოვრობდი ჩვეულებრივი ბავშვივით.  სწავლა გავაგრძელე  ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ბიზნესისა და ეკონომიკის ფაკულტეტზე.

ნინო ოდიშელიძე

ჩემი   ბავშვობა

მე, ნინო ოდიშელიძე დავიბადე ქ.თბილისში, გაზაფხულის ერთ ლამაზ დღეს.

ბავშვობა მქონდა ლაღი და ბედნიერი,საბავშვო ბაღი არ მიყვარდა და არც მივლია

ბებიასა და დედას წყალობით.როგორც ამბობდნენ ვიყავი  ხალიან აქტიური ,ცელქი

და ლამაზი.  ვარ მეორე გოგო ოჯახში , ალბათ ელოდებოდნენ ბიჭს , ამიტომ ბიჭივით

მათამამებდნენ.

დავამთავრე თბილისის 134-ე საშ. სკოლა  და მუსიკალური, ეს პერიოდი სავსე იყო

კურიოზებით.სკოლის დამთავრებით ალბათ მთავრდება ბავშვობაც.

მახსენდება ერთი ლექსი:

მივდივარ, ვტოვებ სკოლის კედლებში ოქროს ბავშვობას

და ამ ხანასი ვერასოდეს ვერ დავბრუნდებით.........

ნანა მირზიაშვილი

ჩემი ბავშვობა

ზამთრის ერთ სუსხიან დღეს დავიბადე პატარა, ლამაზ ქალაქში - დუშეთში. მქონდა უდარდელი, ლაღი, ბედნიერი ბავშვობა. ვსწავლობდი კარგად. ხშირად  ვბაძავდი მასწავლებლებს და ვოცნებობდი  ვყოფილიყავი ისეთი,როგორებიც ისინი იყვნენ.

ძალიან მახარებდა უფროსებისგან შექება.ყოველთვის ვცდილობდი ვყოფილიყავი თბილი და ყურადღებიანი. არასოდეს არავინ მომიტყუებია,ამიტომ  ბევრს უნდოდა ჩემთან მეგობრობა.

მოკლედ: ,,ჭრიჭინასავით’’ არასოდეს მიცხოვრია!

არადა ამ გადასახედიდან ვფიქრობ,რომ ხანდახან ,,ჭრიჭინობა’’  კარგია!

თამუნა ისაშვილი

ჩემი ბავშვობა

 გავიზარდე მრავალშვილიან ოჯახში რამაც დიდი გავლენა იქონია ჩემს და-ძმებთან და მეგობრებთან ურთიერთობაში. ვიყავი ყოველთვის დამთმობი, მშვიდი და უპრეტენზიო ბავშვი. ყველანაირ საოჯახო  საქმეში ვეხმარებოდი ჩემს მშობლებს . ძალიან მიყვარვა  კერვა, ქსოვა,ქარგვა. ჩემს თოჯინებს ყოველთვის ჩემი ხელით შეკერილ და მოქსოვილ ტანსაცმელს ვაცმევდი.

   სკოლაში კარგად ვსწავლობდი  თითქმის ყველა საგანს. ძალიან მიყვარდა ჩემი დამრიგებელი, რომელიც წლების განმავლობაში ჩემთვის იყო მისაბაძი ადამიანი.

ნატო ლალიაშვილი

ჩემი ბავშვობა

მე, ნატო ლალიაშვილი, დავიბადე ქ.დუშეთში 1978 წელს. ბავშვობა, როგორც ყველა  ადამიანს, მეც ძალან ლამაზი მქონდა (ყოველ შემთხვევაში ასე მგონია J ) დავდიოდი საბავშვო ბაღში და ამბობენ, რომ ცელქი და ენამოსწრებული ბავშვი ვყოფილვარ. ამასან დაკავშირებით იხსენებენ უამრავ კურიოზს.

1995 წელს დავამთავრე დუშეთის  #1 საჯარო სკოლა. მიუხედავად იმისა, რომ კარგ მოსწავლედ ვითვლებოდი, ბიჭებში გაზრდილს (მყავს 2 ძმა), თავი მთლად გოგო არ მეგონა და ეს მიქმნიდა პრობლემებს J თუ რამე რ მომეწონებოდა, აქტიურ შეტევაზე გადავდიოდი. ამას თან ერთვოდა ჩემი ბუტიაობა და ასე გავლიე ჩემი საუკეთესო წლები J ...მას შემდეგ, რაც ფილოლოგიურზე ჩავაბარე და კურსზე უამრავი გოგონა დამხვდა, მეც, ასაკმომატებული და განაზებული J შევუდექი დიდი ცხოვრების მე-2 ეტაპს,  „დიდობისას“...